Szczury! Jego umysł wykrzykiwał te słowa. Szczury pożerają mnie żywcem! Boże, Boże pomóż mi! Odgryzały kawały ciała z jego karku. Nie mógł się już podnieść, przygnieciony masą wijących się kosmatych stworzeń, karmiących się jego mięsem, pijących jego krew. Ciarki przebiegły mu po krzyżu aż do zszokowanego mózgu. Mroczne cienie zdawały się unosić przed nim, potem plama czerwieni przesłoniła mu wzrok. Była to czerwień niewiarygodnego bólu. Nic nie widział – szczury pożarły jego oczy. Potem nie czuł już nic, tylko słodycz rozlewającą się po całym ciele. Umarł bez żadnych myśli, nawet o swoim ukochanym, niemal zapomnianym Francisie. Tylko słodycz, nawet nie ból. Był już ponad tym. Szczury pożarły jego ciało, ale były wciąż głodne. Więc szukały. Szukały więcej pożywienia tego samego rodzaju. Po raz pierwszy spróbowały ludzkiej krwi.